Αυτοάνοσα νοσήματα είναι νοσήματα που εκδηλώνονται όταν ο οργανισμός, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, αναγνωρίζει τα δικά του κύτταρα ως «ξένα» και «εχθρικά» και επιτίθεται σε αυτά με σκοπό να τα καταστρέψει.

Υπάρχουν τουλάχιστον 80 τύποι αυτοάνοσων διαταραχών, που μπορούν να προσβάλλουν οποιοδήποτε μέρος του υγιούς σώματος.

Ποιές είναι οι πιο κοινές αυτοάνοσες ασθένειες;

• Ρευματοειδής αρθρίτιδα ( φλεγμονή των αρθρώσεων και των γύρω ιστών)

• Ερυθηματώδης λύκος – επηρεάζει το δέρμα , τις αρθρώσεις , τα νεφρά , τον εγκέφαλο και άλλα όργανα

• Σκλήρυνση κατά πλάκας – επηρεάζει τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό)

• Κοιλιοκάκη – βρίσκεται στο σιτάρι , τη σίκαλη και το κριθάρι, που προκαλεί βλάβες στο βλεννογόνο του λεπτού εντέρου

• Κακοήθης αναιμία – μείωση στα ερυθρά κύτταρα του αίματος που προκαλείται από την ανικανότητα να απορροφήσει τη βιταμίνη Β12

• Λεύκη – άσπρα μπαλώματα στο δέρμα που προκαλούνται από την απώλεια της χρωστικής

• Σκληρόδερμα – νόσος του συνδετικού ιστού που προκαλεί αλλαγές στο δέρμα , στα αιμοφόρα αγγεία , στους μύες και στα εσωτερικά όργανα

• Ψωρίαση – πάθηση του δέρματος που προκαλεί ερυθρότητα και ερεθισμό

• Φλεγμονώδης νόσος του εντέρου – μια ομάδα φλεγμονωδών παθήσεων του παχέος και του λεπτού εντέρου

• Νόσος Graves – διόγκωση θυρεοειδούς αδένα

• Διαβήτης τύπου 1

Ποια άτομα προσβάλλονται από αυτοάνοσα ρευματικά νοσήματα

Τα άτομα που προσβάλλονται από τα παραπάνω νοσήματα μπορεί να είναι γυναίκες ή άνδρες σε οποιαδήποτε ηλικιακή ομάδα, ανάλογα με τη φύση του νοσήματος. Ως επί το πλείστον, δεν είναι νοσήματα της τρίτης ηλικίας, όπως πολλοί πιστεύουν. Αντίθετα, στα νεαρά άτομα τα συναντάμε πιο συχνά.

Θεραπεία για τα αυτοάνοσα νοσήματα

Τα αυτοάνοσα νοσήματα είναι κατά κανόνα χρόνια νοσήματα τα οποία με την ιατρική παρέμβαση τίθενται σε πλήρη ύφεση. Στόχος του γιατρού είναι να θεραπεύσει όχι μόνο τις εκδηλώσεις της νόσου αλλά συνολικά τον ασθενή.

Η σχέση γιατρού – ασθενή με αυτοάνοσο νόσημα είναι μια σχέση μακροχρόνια και ο ασθενής πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στο γιατρό του χωρίς όμως αυτό να καταλήγει σε εξάρτηση.

Η φαρμακευτική αντιμετώπιση των ασθενών με αυτοάνοσο νόσημα είναι εξατομικευμένη και συνδυαστική. Εξαρτάται από τη βαρύτητα της νόσου, την προσβολή των συγκεκριμένων οργάνων, την ηλικία του ασθενή και τη συνύπαρξη άλλων νοσημάτων. Στόχος της θεραπείας είναι η ανακούφιση του ασθενή από τα συμπτώματα, η εξασφάλιση της βιωσιμότητας του οργάνου που πάσχει με την μικρότερη δυνατή εγκατάλειψη βλάβης, και η μακροχρόνια ύφεση της νόσου.